درخشان کردن. تابان ساختن. روشن کردن: چو از تن ببرّم سر ارجاسب را درفشان کنم جان لهراسب را. فردوسی. ستائیم زآن پس شهنشاه را که تختش درفشان کند ماه را. فردوسی. بیایم چو خواهی به نزدیک تو درفشان کنم روز تاریک تو. فردوسی. ز دشمن بخواهم همان کین خویش درفشان کنم راه و آئین خویش. فردوسی. ، آوازه و مشهور کردن: برآرم از ایشان همه کام تو درفشان کنم در جهان نام تو. فردوسی
درخشان کردن. تابان ساختن. روشن کردن: چو از تن ببرّم سر ارجاسب را درفشان کنم جان لهراسب را. فردوسی. ستائیم زآن پس شهنشاه را که تختش درفشان کند ماه را. فردوسی. بیایم چو خواهی به نزدیک تو درفشان کنم روز تاریک تو. فردوسی. ز دشمن بخواهم همان کین خویش درفشان کنم راه و آئین خویش. فردوسی. ، آوازه و مشهور کردن: برآرم از ایشان همه کام تو درفشان کنم در جهان نام تو. فردوسی
گلریزان کردن. پراکندن گل بسیار. ریختن گل بسیار بر سر کسی. گل باران کردن: پسر را پدرگر به زندان کند از آن به که دشمن گل افشان کند. فردوسی. خوش باشد در بساره ها می خوردن وز بام بساره ها گل افشان کردن. اسدی (لغت نامه). من و عشیرۀ من گر رضا دهی امروز همه بجای گل افشان کنیم جان افشان. امیرمعزی (از آنندراج). باد بهاری اگر بر تو گل افشان کند جز به سر آستین جای مروب و مرند. سوزنی. برخیز که باد صبح نوروز در باغچه میکند گل افشان. سعدی (طیبات). می خواه و گل افشان کن از دهر چه میجویی این گفت سحرگه گل، بلبل تو چه میگویی. حافظ. ، به مجاز، داد سخن دادن. حق مطلب را ادا کردن. سخنان نغز گفتن: درمجلس مناظره بر عاقلان از نکتهای خوب گل افشان کنم. ناصرخسرو
گلریزان کردن. پراکندن گل بسیار. ریختن گل بسیار بر سر کسی. گل باران کردن: پسر را پدرگر به زندان کند از آن به که دشمن گل افشان کند. فردوسی. خوش باشد در بساره ها می خوردن وز بام بساره ها گل افشان کردن. اسدی (لغت نامه). من و عشیرۀ من گر رضا دهی امروز همه بجای گل افشان کنیم جان افشان. امیرمعزی (از آنندراج). باد بهاری اگر بر تو گل افشان کند جز به سر آستین جای مروب و مرند. سوزنی. برخیز که باد صبح نوروز در باغچه میکند گل افشان. سعدی (طیبات). می خواه و گل افشان کن از دهر چه میجویی این گفت سحرگه گل، بلبل تو چه میگویی. حافظ. ، به مجاز، داد سخن دادن. حق مطلب را ادا کردن. سخنان نغز گفتن: درمجلس مناظره بر عاقلان از نکتهای خوب گل افشان کنم. ناصرخسرو
پراکنده کردن. متفرق ساختن: برزم آسمان را خروشان کند چو بزم آیدش گوهر افشان کند. فردوسی. خم آرد ز بالای او سروبن در افشان کند چون سراید سخن. فردوسی. تا که شاخ افشان کند هر لحظه باد بر سرت دایم بریزد نقل و زاد. مولوی. - سرافشان کردن، کنایه است از کشتن: کنون خاک را از تو جوشان کنم برآوردگه بر سرافشان کنم. فردوسی. سپه را همه دل خروشان کنم به آوردگه بر سرافشان کنم. فردوسی
پراکنده کردن. متفرق ساختن: برزم آسمان را خروشان کند چو بزم آیدش گوهر افشان کند. فردوسی. خم آرد ز بالای او سروبن در افشان کند چون سراید سخن. فردوسی. تا که شاخ افشان کند هر لحظه باد بر سرت دایم بریزد نقل و زاد. مولوی. - سرافشان کردن، کنایه است از کشتن: کنون خاک را از تو جوشان کنم برآوردگه بر سرافشان کنم. فردوسی. سپه را همه دل خروشان کنم به آوردگه بر سرافشان کنم. فردوسی
ریختن گل بسیار بر سر کسی یا چیزی گلریزان کردن: می خواه و گل افشان کن از دهر چه میجویی ک این گفت سحرگه گل بلبل تو چه میگویی ک (حافظ) گل ریختن گل پاشیدن: خوش باشد در بساره ها می خوردن و ز بام بساره ها گلفشان کردن
ریختن گل بسیار بر سر کسی یا چیزی گلریزان کردن: می خواه و گل افشان کن از دهر چه میجویی ک این گفت سحرگه گل بلبل تو چه میگویی ک (حافظ) گل ریختن گل پاشیدن: خوش باشد در بساره ها می خوردن و ز بام بساره ها گلفشان کردن
